Ek maak laatmiddag op die ingewing van die oomblik by 'n vriendin 'n draai. My motiewe was nie suiwer nie: Ek wou hê haar hond moet myne moeg speel, want ek was nie lus om te gaan stap nie. Ek was ook nie lus vir vriendin se man se geselskap nie, maar ek moes maar die on-luste teen mekaar opweeg.
Haar manlief is heelwat ouer as ons, en kortgebaker. Hy het die vorige week ‘n operasie ondergaan en is moeilik.
Ons verdwyn gou-gou na haar werkkamer, sodat ons ongesteurd kan gesels. Net toe die honde moeg gespeel is, kom haar manlief daar aangehink en maak homself sit. Ek moet oor die nodige ditjies en datjies gesels. Toe kom die buurman aan en nog ditjies en datjies laat my langer sit. En ek merk op vriendin se wederhelf is nou wel ouerig, maar sy kortbroekie sit knap.
Toe ek opstaan op te gaan, stap vriendin saam, maar sy stop eers by hom. Sy vat hom aan daai broekspypies en ek dag sy sien seker dit span so styf om sy bobeen en sy wil die pyp so bietjie help skiet gee, omdat hy nie sonder hulp kan opstaan as hy eers sy sit gekry het nie.
Die volgende oomblik gee sy 'n allemintige pluk aan die grote man se broek en daar sit lo broekspype by lo knietjies.
Ek skaterlag van die skrik, en skrik toe nog 'n keer – want lo broekie is toe nie so kort nie: Die soom sit nou wel skielik op die knieë, maar die rek is nog reg bo in die middel. Dit was 'n langkortbroek en maar net baie hoog opgeskuif.
...en daar terg almal my omdat ek kwansuis so opgewonde gereageer het. Wat kon ek doen, ek moes bloos. Op 50.
No comments:
Post a Comment